Deze fontein werd in 1978/79 gemaakt door de Osnabrücker beeldhouwer Hans Gerd Ruwe. De centrale bronzen sculptuur met de figuur van een stokpaardruiter herinnert aan de traditie van de jaarlijkse stokpaardrit in Osnabrück. Van 1980 tot 2013 stond de fontein bij het stadhuis van Osnabrück. Toen het stadhuis werd verbouwd, werd de fontein gedemonteerd en gerestaureerd. In 2015 kreeg hij zijn huidige locatie bij de meer dan 700 jaar oude St. Catharinakerk.

De stokpaardjestocht

Ter herinnering aan de proclamatie van de Vrede van Westfalen organiseert de stad sinds het midden van de 20e eeuw elk jaar rond 25 oktober de zogenaamde stokpaardjestocht voor kinderen uit de vierde klas van Osnabrück. Dit gaat gepaard met een kinderfeest in het centrum van de oude stad. De eerste optocht van kinderen met hun zelfgemaakte stokpaardjes vond plaats ter gelegenheid van de 300e verjaardag van het vredesverdrag op 22 oktober 1948. Deze terugkerende traditie geeft een speels signaal af ten gunste van tolerantie en vreedzaam samenleven. Op scholen worden kinderen voorbereid op deze speciale gebeurtenis met historische achtergrondinformatie en instructies voor het bouwen van hun stokpaardje. De parade door de stad leidt de ongeveer 1400 ruiters, aangevoerd door stadspijpers, met hun kleurrijke papieren hoeden naar het stadhuis. Daar krijgt elk kind een suikerkrakeling van het hoofd van Osnabrück. Daarna wordt gezamenlijk het stokpaardlied gezongen. Het feest wordt afgesloten met een vuurwerkshow op het plein voor het stadhuis.

Het stokpaardlied

Naast een nieuwere versie van componist Stephan Rodefeld is er het traditionele stokpaardlied van Anke Kiehl en Tilo Schwutke uit 1994, dat de kinderen zingen terwijl ze op hun stokpaardjes rijden:

Wij ruiters rijden door Osnabrück en zingen voor de vrede.
Wij ruiters rijden door Osnabrück, dat is een sterk lied.
Wij schreeuwen hard en rijden hard als we willen.
Wij ruiters rijden door Osnabrück, dat is een sterk lied.

Er zijn hier zoveel mensen die allemaal zo verschillend zijn,
maar dat brengt ons niet van ons stuk, we zijn helemaal geen vreemden!
Ik ben groen, jij bent geel, zij is rood, hij is blauw, want deze wereld is kleurrijk.
We rijden als ruiters door Osnabrück, dat is een sterk stuk.

Ik hou van blauw, jij van geel, zij is verliefd op violet,
en het is fijn als we met velen zijn, dan zijn we kleurrijk!
Ik ben groen, jij bent geel, zij is rood, hij is blauw, want deze wereld is kleurrijk.
We rijden door Osnabrück, dat is een sterk stuk.

Historische achtergrond van het stokpaardrijden

De historische achtergrond van het stokpaardrijden gaat terug tot de legende van een gebeurtenis in Neurenberg in 1650. Volgens de legende reden jongens op hun stokpaardjes naar de delegatie van de keizer en vroegen om een aandenken aan de vrede. Er zijn historische bewijzen van vierkante munten uit de keizerstad Neurenberg uit dit jaar. De twee Emslandse dichters Clara en Emmy von Dincklage namen het verhaal in 1875 over en brachten het over naar Osnabrück. Hun verhaal "De stokpaardrijders" vormt dus de basis van dit Osnabrücker gebruik.