Op een stele voor de Sint-Pieterskathedraal staat het beeld van een leeuw die op een poedel lijkt. De Osnabrücker beeldhouwer Lukas Memken (1860-1934) maakte de huidige replica in 1925 van zandsteen uit Ibbenbüren. Omdat stenen beelden die zijn blootgesteld aan wind en regen maar een paar eeuwen meegaan, kan worden aangenomen dat er in het verleden al meerdere van deze figuren waren. De voorloper van de huidige leeuwenpoedel is te vinden in het Museum für Kulturhistorie in Osnabrück.
Historische achtergrond
Het is niet bekend wanneer de figuur de naam leeuwenpoedel kreeg. Aangezien het fokken van poedels in Duitsland pas in de 19e eeuw begon, is de term waarschijnlijk pas vanaf deze periode ingeburgerd. In vroegere tijden werd het monument aangeduid als "Löwenstein" of "Der steinerne Löwe". De figuur werd voor het eerst genoemd in 1331 en er wordt aangenomen dat de leeuwenpoedel (of leeuwensteen) werd geassocieerd met het Gogericht, een soort voorloper van de huidige arrondissementsrechtbank. Het wordt ook toegeschreven aan een conflict tussen keizer Frederik Barbarossa en de Guelphse hertog Hendrik de Leeuw, die rond 1170 het baljuwschap over het domdistrict uitoefende. Daarmee verwierf hij de hoogste geestelijke positie in de ministaat van het bisdom Osnabrück. De Welf was van plan zijn macht uit te breiden, wat de keizer wilde voorkomen. Barbarossa probeerde de macht van Hendrik te breken en gaf de burgers van de stad een eigen rechtsgebied. Dit gold echter alleen voor de burgers zelf en niet voor de adel en geestelijkheid. Hendrik de Leeuw zou zijn eigen rechtsgebied bij de ingang van het domkasteel hebben gemarkeerd met een stenen leeuw, waarmee hij aan alle toeschouwers duidelijk maakte dat hij hier een hoge jurisdictie uitoefende.
De legende van de leeuwenpoedel
Na verloop van tijd vervaagde de symbolische kracht van de "stenen leeuw" en daarmee ook de herinnering aan de werkelijke betekenis ervan. De inwoners van Osnabrück gaven hun oude embleem een nieuw, legendarisch verhaal, dat zich zou hebben afgespeeld tijdens de Saksische oorlogen in de achtste eeuw: Nog niet zo lang geleden hadden de inwoners van de stad trouw gezworen aan de Frankische koning Karel de Grote. Hij had de kathedraal op de linkeroever van de rivier de Hase laten bouwen. Nu hoorde hij dat het leven in Osnabrück niet meer zo christelijk was, dat de burgers onderdak hadden geboden aan zijn tegenstander, de Saksische hertog Wittekind, en dat de Franken uit de stad waren verdreven. Karel wilde boete doen voor dit verraad en de stad moest boete doen voor de geloofsbreuk. Daarom zwoer hij dat hij de eerste persoon die hij in Osnabrück tegenkwam het hoofd zou afhakken. Toen hij de poorten van de stad bereikte, kwam zijn zus hem tegemoet. Zij wilde opkomen voor de burgers van Osnabrück . Karl, die haar geen kwaad wilde doen, bad tot God om hem een teken te sturen. De poedel van zijn zus sprong op hem af en likte zijn hand. Karl sneed vervolgens de kop van de hond af en vervulde zo zijn eed. Uit pure dankbaarheid voor het gelukkige resultaat lieten de inwoners van Osnabrück het beeld van de poedel voor de kathedraal in steen hakken als herinnering aan zijn leeuwachtige daad. Tot op de dag van vandaag houdt hij daar de wacht.
