De verwantschap tussen anti-modernisme en völkisch nationalisme is geen nieuw fenomeen, maar wordt vandaag de dag nauwelijks meer besproken. De massale protesten van laterale denkers, Reichsbewegten en rechts-extremisten lijken voorbij. De sociale klasse met antimodernistische ideeën die zich daarmee voedt, groeit echter en is ook jonger en vrouwelijker geworden - niet alleen in Duitsland, maar in heel Europa. De radicale aard van hun houding begint niet alleen met het plannen van een bestorming van de Bijna in elk bedrijf tijdens de Tweede Wereldoorlog moesten mensen dwangarbeid verrichten, meestal uit de bezette gebieden. Dit was ook het geval in de koper- en draadfabriek van Osnabrück (nu KME). In de lezing neemt Hannah Spille de groep van voornamelijk Oekraïense, Wit-Russische en Russische mannelijke dwangarbeiders onder de loep: Hoe waren hun werk- en leefomstandigheden en welke rol speelde de Gestapo van Osnabrück bij het afdwingen van dwangarbeid tegen de gedeporteerden? Bondsdag of de sabotage van het elektriciteitsnet. Het begint met het in twijfel trekken van de werkelijkheid tot een afwijzing van de rechtsstaat en eindigt met het delegitimeren van de democratie. Andreas Speit beschrijft hoe anti-moderne reflexen brede lagen van de samenleving raken en steeds verder naar rechts opschuiven. De spreker is auteur en journalist. Hij schrijft onder andere voor taz en Die Zeit en publiceert over rechtse en nationalistische tendensen, identitaire netwerken en de Reichsbürger-scene.