"Het lijkt mij dat het eeuwenoude bijgeloof dat rijkdom geluk brengt aan het verdwijnen is." Nou, dat is wat Leo Tolstoj ooit zei, hoewel hij zeven jaar voor het begin van de Sovjet-Unie stierf. Nikita Miller weet zeker dat als de man wat langer had geleefd, hij dat zeker niet zou hebben gezegd.

Toen Nikita op vijfjarige leeftijd met zijn ouders vanuit Oekraïne naar Duitsland kwam, realiseerde hij zich in de loop der jaren: Iemand kan de Sovjet-Unie misschien verlaten, maar de Sovjet-Unie kan nooit iemand verlaten. Geen wonder dat Nikita's opa nog steeds geen woord Duits spreekt na jaren van rigoureus kopiëren van het Duden woordenboek.

De verwachtingen van het Westen waren groot, de mogelijkheden leken eindeloos. Maar Nikita Miller begreep het: Vastzitten tussen twee culturen is vreselijk vermoeiend. De familie trekt aan de ene kant, het nieuwe leven aan de andere. Dus is hij druk aan het knutselen geweest in zijn denklaboratorium, heeft hij hier en daar dingen door elkaar gehusseld, er iets uitgehaald en er een beetje glitter overheen gestrooid.

Hij heeft het beste van Duits en Sovjet door elkaar gehusseld en geleerd van beide culturen te houden en ze te waarderen met al hun schoonheid en diversiteit, met al hun eigenaardigheden en ongemakken. Omdat we allemaal aan onszelf moeten toegeven: De culturen zijn niet zo verschillend. Pelmeni zijn gewoon kleine knoedels.

Algemene informatie